Motoryzacja francuska

Jeśli trójkołowiec z 1 896 r. uważany jest do dzisiaj za pierwszy popularny pojazd nie tylko we Francji, ale nawet na świecie, to wozy z 1912 r. są pierwszymi luksusowymi samochodami produkowanymi seryjnie.
Zasługi firmy De Dion-Bouton w rozwoju samochodu są duże. Oprócz wspomnianych już pionierskich rozwiązań w budowie silnika szybkoobrotowego, tzw. osi De Dion, popularnych i luksusowych samochodów, zasługą De Diona jest konstrukcja skrzyni biegów z kołami zębatymi o stałym zazębieniu – poszczególne pary kół zębatych łączone były za pomocą sprzęgieł kłowych. Ta zasada budowy skrzynek biegów stosowana jest do dzisiaj. Firma De Dion-Bouton istniała do 1933 r.
Przedstawienie wszystkich zasłużonych, dawnych firm francuskich nje jest możliwe w tym miejscu. Było ich wiele, np.: Decauville, Darracq, Bollee, Delahaye, De Dietrich, Clement, George Richard, Hotchkiss, Mors i inne.
Zatrzymajmy się na chwilę nad firmą, która wytwarzała samochody będące legendą motoryzacji światowej. Któż bowiem nie słyszał o wozach Bugatti.
Założyciel firmy, Ettore Bugatti był Włochem. Urodził się w Mediolanie, pracował przez krótki czas dla włoskiej motoryzacji i szybko przeniósł się do Francji. Konstruował samochody dla firmy francuskiej De Dietrich, a później dla niemieckiej firmy Deutz.
W 1909 r. mając 28 lat i już znaczne doświadczenie w konstruowaniu samochodów, Bugatti postanowił założyć własną fabrykę. Buduje ją w miejscowości Molsheim (Alzacja) położonej około 30 km na zachód od Strasburga, na terenie należącym wówczas do
Niemiec.
Bugatti rozpoczął produkcję samochodu o oznaczeniu 13, pojazd ten zaprojektował, gdy pracował u Deutza. Był to mały samochód z odkrytym nadwoziem napędzany 4- cylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 1 327 cm3. Produkowano ten samochód do 1914 r.
Jednym z najsłynniejszych wozów skonstruowanych przez Bugattiego był model 35. Pojawił się w 1924 r. przygotowany do wyścigu o Grand Prix Francji. Konstrukcja tego pojazdu była bardzo oryginalna. Zwłaszcza silnik miał niecodzienne rozwiązania technicz-ne, np. miska olejowa miała kilkanaście miedzianych rurek, przez które przepływało powietrze chłodząc tym samym olej w silniku – konstrukcja ta odgrywała jednocześnie rolę chłodnicy oleju. Osiem cylindrów silnika ustawiono w jednym rzędzie, każdy z cylindrów miał po dwa ssące i jeden zawór wydechowy. Z pojemności skokowej 1991 cm3 uzyskiwano moc 77 kW (105 KM) przy 5200 obr/min. Pomimo tego, że w konkurencyjnych wozach wyścigowych stosowano już doładowanie silnika celem
zwiększenia mocy, Bugatti nie stosował kompresora. W układzie zasilania modelu 35 znajdowały się dwa gaźniki.
Był to bardzo elastyczny, trwały i niezawodny silnik. Te dodatnie cechy silnika uzyskano nie tylko przez dobre opracowanie konstrukcyjne, ale także przez dokładne wykonanie. Dokładność wykonania była tak wielka, że z wyjątkiem układu zasilania i układu wylotowego silnik nie miał uszczelek, bowiem płaszczyzny były tak równe, dokładnie obrobione.
Również pozostałe zespoły samochodu Bugatti 35 były bardzo oryginalnie opracowane. Wozy te nie miały szprychowych kół (wówczas powszechnie stosowanych), lecz koła były odlewane ze stopów lekkich razem z obręczą i bębnem hamulcowym. Celem chłodzenia mechanizmów hamulcowych tarcze kół miały wycięcia wentylacyjne.
Nadwozie samochodu było odkryte, wykonane z blach aluminiowych. Samochód doskonale się prowadził, zdobywał sukcesy w zawodach sportowych, dominując w wyścigach Grand Prix Francji od 1925 r. do 1931 r.
Budowany był nie tylko do wielkich wyścigów, był także dostępnym w sprzedaży. Jeździli x tym wozem najlepsi kierowcy świata i bogaci amatorzy-sportowcy.
Bugatti 35 przeszedł do historii motoryzacji nie tylko jakc jeden z najlepiej zbudowanych i najpiękniejszych samochodów. Z wozem tym wiąże się także tragiczna śmierć słynnej tancerki Isadory Dunkan. Długi szal, którym owinęła szyję tancerka osłaniając się przed pędem powietrza w czasie jazdy odkrytym wozem, wkręcił się w otwory wentylacyjne koła samochodu i spowodował uduszenie tancerki.