Renault 16

Wprowadzenie w połowie lat sześćdziesiątych przez firmę Renault na rynek francuski samochodu klasy 1,5 I było pewnym ryzykiem. Wiadomo bowiem było, że utrzymanie samochodu we Francji wiązało się ze znacznymi kosztami, ze względu na drogie usługi motoryzacyjne i drogie paliwo. Z tego właśnie powodu w 1 960 r. zaprzestano produkcji 21 Fregate. Przez 5 lat firma Renault produkowała tanie w eksploatacji samochody o pojemności skokowej nie przekraczającej 1000 cm3 (wyjątek stanowił silnik Caravelle – 1100 cm3). Wreszcie zdecydowano się na duży samochód. Oficjalny debiut R-16 nastąpił w salonie genewskim, w marcu 1965 r.
Silnik tego samochodu, o niezbyt wygórowanej mocy, był ekonomiczny w zużyciu paliwa, a czynności obsługowe sprowadzono w zasadzie do wymiany oleju w silniku co 5000 km. Układ chłodzenia hermetycznie zamknięty, w podwoziu wyeliminowano wszystkie punkty smarowania.
Po modelu R-4, Renault 16 jest drugim samochodem tej firmy z napędem na koła przednie. Cibkawie (podobnie jak w R-4) rozmieszczone są poszczególne zespoły układu napędo¬wego. Patrząc od przodu pojazdu widzimy najpierw skrzynkę biegów, następnie przekładnię główną z półosiami napędowymi a dopiero za osią przednią znajduje się sprzęgło i silnik.
Kadłub silnika i głowicę odlewano ze stopów lekkich. Wał korbowy podparty został na pięciu łożyskach. Napęd wałka rozrządu umieszczonego w górnej części kadłuba silnika, odbierany był z wału korbowego za pomocą łańcucha rolkowego. Rozrząd zaworowy, to rozwiązanie klasyczne z popychaczami i dźwigienkami. Zawory ustawiono pod kątem 20° od pionowej osi silnika.
Najciekawszym zespołem samochodu było nadwozie. Zespół ten ze względu na zewnęt¬rzny kształt, a przede wszystkim na funkcjonalność rozwiązania wnętrza był jednym z oryginalniejszych rozwiązań samochodowych w Europie.
Wyglądem zewnętrznym R-16 nie przypominał żadnego z produkowanych samochodów osobowych. Szczególnie tylna część nadwozia stwarzała charakterystyczną sylwetkę pojazdu. Płaski dach i tylna ściana samochodu były jakby wtopione w boczne, wystające do góry ściany nadwozia. Na krawędziach wznoszących się ścian bocznych ponad dach nadwozia, zamocowano ozdobne listwy, które podwyższają jeszcze bardziej boczne ściany i ułatwiają spływ wody do tyłu pojazdu. Nadwozie R-16 nie ma tradycyjnych rynienek przy dachu. W obszernym wnętrzu nadwozia typu kombi mamy ogromne
możliwości ustawiania foteli aż w 7 wersjach: można fotele przednie i tylne przesuwać wzdłuż osi pojazdu, można oparcia foteli przechylać, wyjmować itp.
Wnętrze nadwozia było elegancko, choć trochę pretensjonalnie wykończone. Odczuwało się brak schowków w tapicerce drzwi. Małe schowki umieszczono tylko pod deską rozdzielczą. Widoczność do tyłu z miejsca kierowcy przez wewnętrzne lusterko wsteczne była ograniczona, ze względu na długość wnętrza nadwozia i znaczną szerokość tylnych słupków dachu.
Fotele samochodu były bardzo wygodne; pasażerowie siedzący z tyłu mieli dużo miejsca na nogi. Niemal nie spotykanym rozwiązaniem w innych samochodach była możliwość regulacji wzdłuż nadwozia ustawienia kanapy tylnej w R-16. Miękkie zawieszenie i wygodne fotele stwarzały duży komfort jazdy. Również na komfort jazdy w R-16 miał wpływ dobrze rozwiązany układ przewietrzania i ogrzewania wnętrza nadwozia. Prowadzenie samochodu było łatwe, pojazd był stateczny, dość zwrotny, można mieć jedynie zastrzeżenia do sterowania biegami dźwignią umieszczoną przy kolumnie kierownicy.
Renault 16 miał prostokątne reflektory z układem optycznym tworzącym zestaw trzech luster odblaskowych, co dawało dużą siłę światła. Ponieważ samochód wyposażono w miękkie zawieszenie o dużym skoku, w ramkach zewnętrznych reflektorów umieszczono dźwigienki do ustawienia świateł w zależności od zmiennego obciążenia pojazdu. Pomimo początkowej niepewności, R-16 przyjął się na rynku francuskim. Można było wtedy pomyśleć o wprowadzeniu do samochodu „większego” silnika. Pozostawiając bez zmian układ korbowy i kadłub dotychczasowego silnika opracowano nową jednostkę napędową o zwiększonej pojemności skokowej z 1470 do 1565 cm3. Wzrosła moc silnika z 40,45 kW do 61,05 kW (z 55 KM do 83 KM). Zwiększoną moc uzyskano m.in. przez zwiększenie obrotów z 5000 do 5750 na minutę. Główną zasługę w zwiększeniu mocy silnika miał zmodernizowany układ rozrządu, choć nadal pozostawiono wałek rozrządu umieszczony w kadłubie, w górnej jego części – pod głowicą. Zupełnie inaczej ustawiono zawory w głowicy (a więc zmieniono głowicę silnika), nie w jednym, lecz w dwóch rzędach rozchylając je względem siebie pod kątem 40″.
Zmiany w układzie rozrządu, wprowadzenie innego gaźnika typu Weber, w miejsce poprzednio stosowanych gaźników Solex lub Zenith oraz modyfikacja układu wydecho-wego przyniosły rezultaty. Samochód wyposażony w silnik o większej pojemności skokowej, noszący oznaczenie R-16TS, zaprezentowany został w 1968 r. w Genewie. Dysponował znacznie lepszą dynamiką niż jego poprzednik, np. prędkość maksymalna wozu wzrosła z 142 do 160 km/h.
Rok później również w genewskim salonie samochodowym był prezentowany nowy model, a raczej nowa wersja Renault 16, oznaczona R-16TA. Samochód otrzymał automatyczną skrzynię biegów, składającą się z hydraulicznej przekładni kinetycznej i zespołów planetarnych. Sterowanie automatycznej skrzynki odbywało się elektronicznie, po otrzymaniu sygnałów od małego komputera, który uwzględnia prędkość jazdy i otwarcie przepustnicy gaźnika, oczywiście w granicach określonych ustawieniem dźwigni sterowania automatycznego skrzyni.
W 1973 roku, tym razem w salonie paryskim wystawiono samochód oznaczony TX. Miał on silnik o największej pojemności skokowej (1647 cm3) i najwyższej mocy 66,19 kW (90 KM) oraz 5-przekładniową, mechaniczną skrzynię biegów. Renault TX wyróżniał się od innych wersji „szesnastek” także akcentami zewnętrznymi nadwozia-odmiennym wyglądem tarcz kół oraz reflektorami przednimi. Zamiast dwóch prostokątnych reflekto-rów miał cztery kwadratowe.
W ostatnim roku produkcji (1979) wytwarzano dwie odmiany samochodów R-16: TL i TX. Odmianę TL można było otrzymać z silnikiem o pojemności skokowej 1565 cm3 pracującym z mechaniczną 4-biegową skrzynią przekładniową lub z silnikiem 1647 cm3 z automatyczną skrzynią. Odmiana R-1 6 TX miała jeden silnik 1 647 cm3 i do wyboru, albo mechaniczną 5-biegową skrzynię albo skrzynię automatyczną.
Samochód Renault 1 6 był wytwarzany 1 5 lat, łącznie wyprodukowano 1 846 458 sztuk tych pojazdów. Wprowadzając do produkcji model R-16, firma Renault jako pierwsza na świecie wprowadziła nową koncepcję nadwozia samochodu typu kombi-limuzyna. Za tym wzorcem poszło wiele firm. Rozwiązanie to, nazywane obecnie typem „dwóch pudełek” jest bardzo korzystne. Uzyskuje się, nawet przy zajętych wszystkich miejscach siedzących, zwiększenie przestrzeni bagażowej, nie zwiększając jednocześnie długości całkowitej pojazdu. Przy tym, wkładanie i wyjmowanie bagażu jest ułatwione, odbywa się przez tylne szerokie i wysokie drzwi, można więc przewozić bagaże o znacznie większych wymiarach zewnętrznych niż samochodem z wydzieloną tylną częścią bagażową. I jeszcze jedna ważna zaleta, samochody typu kombi-limuzyna buduje się najczęściej tak, że można składać tylne siedzenie, uzyskując przestrzeń bagażową naprawdę imponującą. Wzorem modelu R-16 firma Renault niemal każdy następny model samochodu wytwarzała z nadwoziem kombi-limuzyna. Popularność tego typu nadwozia trwała u Renaulta bardzo długo.