Duże firmy samochodowe starają się, aby dostarczyć na rynek jak najwięcej różnych modeli swoich pojazdów. Często się bowiem zdarza, że nabywca chce mieć wóz charakterystyczny, inny niż te, jakich miliony sztuk jeżdżą po drogach.
Chęć posiadania oryginalnego samochodu nie zawsze może być zaspokojona. Niektóre samochody, takie np. jak Porsche 928, produkuje się w małych seriach, poza tym Porsche 928 ma wymyślne rozwiązania konstrukcyjne, jest bardzo drogi i mało praktyczny. Wymagania większości nabywców stara się zaspokoić zazwyczaj każdy producent pojazdu. Buduje samochód możliwie oryginalny, tani i o funkcjonalnym nadwoziu. Takie funkcjonalne nadwozie nazywane jest coupe – kombi, ma dużą przestrzeń bagażową oraz tylne drzwi. Popyt na uniwersalne, sportowe i o umiarkowanej cenie samochody jest duży. Renault Fuego jest właśnie takim samochodem.
Model Fuego został zaprezentowany oficjalnie na wiosennym genewskim salonie samochodowym w 1980 r. Wypełnił lukę w programie produkcyjnym wielkiej firmy Renault, która powstała po zaprzestaniu produkcji samochodów o sportowej sylwetce nadwozia typu R1 5 i R17. Te dwa pojazdy miały konstrukcję wzorowaną na samochodzie R12, natomiast Fuego ma konstrukcję podobną do konstrukcji samochodu wprowadzo-
nego do produkcji w 1978 r., a mianowicie Renault 18. Dla utrzymania kolejności oznaczenia modeli, firma Renault zapowiedziała nowy pojazd jako R19, aby nadać mu ostatecznie nazwę Fuego, co oznacza po hiszpańsku – ogień. Nazwa hiszpańska pochodzi stąd, że jeszcze przed oficjalną światową premierą w Genewie, nieco wcześniej nowy wóz zaprezentowano w Hiszpanii.
Sportowy Renault jest chętnie kupowanym samochodem. Ma dostateczhie ładną linię nadwozia i jest wykonywany w różnych odmianach.
Konstrukcję prototypowego nadwozia wykonano już w 1977 r. Pojazd poddano badaniom w tunelu aerodynamicznym. Jego współczynnik doskonałości aerodynamicz¬nej C* = 0,37, jest jednym z lepszych pośród seryjnie wytwarzanych samochodów na świecie. Gdy patrzymy z boku na samochód, widać linię klina wznoszącą się od przodu. Wyraźnie pochylona jest ku przodowi długa maska silnika, a jeszcze silniej pochylono ku tyłowi przednią szybę o dużych wymiarach. Boczne szyby są gięte, a tylne okno spełniające funkcję przeszklonych drzwi, ma giętą ramę tworzącą dwie płaszczyzny, które wypełnione są jedną dużą szybą giętą, przypominającą wycinek kuli. Szyba tylna we wszystkich wersjach nadwozia jest elektrycznie ogrzewana, a w wozach najdroższych jest oczyszczana dodatkowo wycieraczką umocowaną przy lewej dolnej krawędzi ramy okna.
Wiele elementów nadwozia Fuego zostało przeniesionych z samochodu R-18. Dotyczy to całej przedniej partii nadwozia, a także tylnych błotników. Te same są prostokątne reflektory i stykające się bezpośrednio z nimi trójkątne klosze lamp kierunkowskazów. Pomiędzy reflektorami zamontowano, podobnie jak w R1 8, atrapę z poziomymi żebrami, wykonanymi z czarnego tworzywa. Atrapa osłania niską, szeroką chłodnicę silnika. Inny
niż w R18 jest zderzak przedni Fuego, wykonany z barwionego na ciemno polyestru. Zderzak jest jednolity i ma duże rozmiary. Wygięty jest na boki nadwozia, a w dolnej swojej części tworzy spoiler aerodynamiczny. Z tego samego tworzywa co zderzak przedni wykonany jest zderzak tylny.
Wzdłuż boków nadwozia oraz pod tylną szybą biegnie pas wykonany z ryflowanego tworzywa. Ma on kolor czarny, niezależnie od koloru lakieru nadwozia, optycznie wydłuża i obniża nadwozie Fuego, nadając mu charakterystyczny wygląd.
Samochody typu coupe mają poważną wadę: mało jest miejsca we wnętrzu nadwozia dla pasażerów jadących z tyłu. W Fuego ustrzeżono się tego błędu – z tyłu jest sporo miejsca. Wnętrze nadwozia, mierzone od deski rozdzielczej z przodu do oparcia tylnego siedzenia, ma długość 160 cm, a zakres regulacji wzdłużnej foteli przednich wynosi od 10 do 27 cm, tyle też mają miejsca na nogi pasażerowie siedzący z tyłu. Przednie fotele są bardzo wygodne, ich oparcia mają boczne ściany, tworząc kształt kubełkowy. Ukształtowanie oparć foteli przednich skutecznie przytrzymuje ciało jadących, zwłaszcza przy pokony¬waniu zakrętów. Fuego mocno przechyla się na zakrętach, co wynika z zastosowania miękkiego zawieszenia kół. Wsiadanie i wysiadanie z samochodu jest wygodne, dotyczy to nawet tylnych miejsc, gdyż drzwi boczne mają dużą szerokość – 125 cm i otwierać je można pod dużym kątem-aż 62°.
Renault Fuego należy do grupy samochodów nazywanych coupe – kombi. Cechy kombi są tu bardzo silnie akcentowane. Bagaże wkłada się przez duże tylne okno, spełniające funkcję drzwi unoszonych do góry i podtrzymywanych w tej pozycji dwiema podporami hydraulicznymi. Bagażnik ma pojemność 340 dm3, ale tylne siedzenie można składać, tworząc dużą przestrzeń bagażową, około 1000 dm3. Oparcie tylnego siedzenia jest dzielone, można złożyć np. tylko jedną część oparcia i przewozić z tyłu jedną osobę oraz przedmioty długie nawet na 187 cm.
Nadwozie Fuego wykonywane jest w trzech wersjach wyposażenia, przy czym podstą-
Samochód Renault Fuego
wowe wyposażenie już jest bogate. Tak np. wszystkie wersje mają bezwładnościowe, pozwalające wykonywać swobodne ruchy, pasy bezpieczeństwa przy przednich siedze¬niach, elektrycznie ogrzewane tylne okno i miękkie podłokietniki przy przednich i tylnych siedzeniach.
Zaczynając od wersji GTL wystrój jest bogatszy, m.in. o elektryczne sterowanie otwierania szyb w drzwiach i otwierane mechanicznie boczne tylne okna oraz halogenowe reflektory. Wersja GTX miała bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa także przy tylnych siedze¬niach, pneumatyczny klakson, wycieraczki ze spryskiwaczem reflektorów i szyby tylnej, a także wszystkie szyby barwione w celu ochrony przed nagrzewaniem wnętrza przez słońce. •
Chociaż do budowy nadwozia Fuego użyto niektórych elementów z R18, nadwozie to należy uznać za nową konstrukcję.
Inaczej jest ze źródłem napędu. Wykorzystano istniejące silniki z innych pojazdów Renault. Najmniejszy ze stosowanych w Fuego silników, o pojemności 1397 cm3, z rozrządem popychaczowym (wałek rozrządu w kadłubie silnika) pochodzi z samochodu R-18 i jest stosowany w odmianach Fuego TL. Odmiany Fuego, typu GTL i GTS, mają silniki o pojemności skokowej 1647 cm3 również z rozrządem popychaczowym, stosowane uprzednio w R-16TX, a później w R-20. Najwyższej klasy odmiany Fuego, typy TX i GTX miały silniki o pojemności skokowej 1995 cm3 z wałkiem rozrzącu w głowicy, stosowane w samochodzie R-20 TS, później także w samochodzie Citroen Reflex i Athena. Wersje TX i GTX nie są już wytwarzane, a w 1982 r. wprowadzono wersje Turbo i Turbodiesel. Wszystkie silniki samochodu Renault Fuego mają 4 cylindry ustawione rzędowo wzdłuż pojazdu przed przednią osią. Elementy podwozia są podobnie rozwią¬zane jak w R-18, a te z kolei podobnie, jak w R-12.
Własności dynamiczne poszczególnych odmian pojazdu są zależne od zastosowanego silnika. Fuego z najmniejszym silnikiem rozpędza się do 100 km/h w ciągu 15,0 s, a z doładowanym silnikiem benzynowym już w ciągu 9,5 s
Najnowsze komentarze